Valideynlərimiz bizi çətinliklərin öhdəsindən gəlməyi öyrədirlər.
Nə vaxt ki, onlar müəyyən yaşa çatırlar, uşaq olaraq biz ehtiyac duyduğumuz qayğıya onlarda ehtiyac duyurlar. Bəzən uşaqlar çıxış yolunu onları qocalar evinə verməkdə görürlər. Amma əslində, yaşlı valideynlər üçün – bu əzabdır.
Atadan, anadan və oğuldan ibarət olmuş bir ailə haqqındadır bu hekayə. Atanın ölümündən sonra oğul ananı sığınacağa verməyə qərar verdi. Səbəb vaxtın və səbirin çatışmazlığı idi. Sığınacağda ananı yerləşdirəndən sonra oğul hərdən ona baş çəkməyə başladı.
Bir dəfə ona zəng vurdular və dedilər ki, onun anası çox xəstədir və ölüm yatağındadır. Ümidsizliklə oğul sığınacağa gəldi. O anasına nəsə onun üçün edə bilərmi deyə soruşduqda , ana ona cavab verdi:
"Mən istəyirəm ki, sən sığınacaqda ventilyatorlar yerləşdirəsən, çünki burada onlar yoxdur. Bundan başqa, yeni soyuducular al ki, yemək xarab olmasın. Çox vaxt bu illər boyunca mən ac yatmışam".
Bu xahiş oğulu çox təəccübləndirdi, və o anadan soruşdu, ona bunu demək üçün niyə o uzun müddət gözləyib . Ana oğluna baxdı və qəmgin cavab verdi:
"Oğul, mən aclığa və istiyə öyrəşə bildim. Bu elə də qorxulu deyil.Mənim qorxduğum odur ki , buna sən öyrəşməyəcəksən, nə vaxt ki, sənin uşaqların səni qocalar evinə verəcəklər…"
SaqlamHeyat.az
